Nastassia (34) is een mooie vrouw met twee lieve dochters. Ze is getrouwd met haar jeugdliefde en komt uit een grote Hindoestaanse familie, waarin veel wordt gedeeld en gevierd. Zo’n leven associeer je niet snel met een alcoholverslaving. Toch moest Nastassia daar tegen vechten. En nu ze clean is, knokt ze nog steeds: “De verslaving zit in mijn hoofd. Ik zal altijd alert moeten blijven.”
Nastassia’s problemen beginnen na een zware zwangerschap en de geboorte van haar tweede dochter. “Ik miste het moedergevoel”, vertelt ze. “Dat had ik helemaal niet aan zien komen! Na mijn eerste dochter zat ik juist op een roze wolk. Nu vond ik niets meer leuk.” De huisarts constateert een aankomende depressie, en Nastassia krijgt hulp. Ze vertelt: “Toen het beter ging, gingen we als gezin op vakantie. Ik dacht: gelukkig, alles is weer goed. Maar ergens in die vakantie is het drinken de overhand gaan nemen.”
Feest vieren
“Eerst viel het niet zo op,” zegt Nastassia. “Ik kom uit een grote Hindoestaans-Surinaamse familie en ook mijn man heeft een Hindoestaanse achtergrond. Het is in onze cultuur gebruikelijk om veel feesten te vieren, waarbij ook veel wordt gedronken.” Maar Nastassia merkt bij zichzelf dat ze een grens overgaat. “Op elk feestje waar ik naar toe ging, werd ik dronken.”
Dagelijkse boodschappen
Ook thuis begint Nastassia te drinken: “Wijn hoorde bij mijn dagelijkse boodschappen. Ik ging naar verschillende winkels, zodat het niet zo opviel. ’s Ochtends begon ik met mijn eerste glas en in de middag was ik lazarus. Ik haalde mijn kinderen vaak dronken van school en kwam regelmatig te laat.” De juf van haar dochters vraagt wel eens of het goed met haar gaat, maar Nastassia weet zich steeds onder de lastige vragen uit te draaien. “Het probleem bleef bestaan”, vertelt ze, “totdat mijn man ziek werd en twee weken niet kon werken. Toen merkte hij dat ik een probleem had, en hoe groot het al was.”
“Ik haalde mijn kinderen vaak dronken van school en kwam regelmatig te laat”
Niet naar een kliniek
Nastassia vertelt verder: “Bij de huisarts hoorde ik dat ik kon kiezen uit verschillende hulpinstanties. Ik koos voor Terwille omdat ik graag een wat kleinere organisatie wou. Ik wou geen nummer zijn. De eerste keer kwam ik huilend binnen. Ik was bang dat ik naar een kliniek zou worden gestuurd en ik wou mijn gezin niet achterlaten. Maar zo ging het helemaal niet. We hebben overlegd dat het goed voor mij zou zijn om een driedaagse dagbehandeling te volgen. Dan kon ik thuis blijven wonen en het combineren met mijn gezin.”
De eerste keer kwam ik huilend binnen. Ik was bang dat ik naar een kliniek zou worden gestuurd en ik wou mijn gezin niet achterlaten.
Zelfhulpgroepen
Nastassia volgt het Minnesotaprogramma van Terwille, een behandelprogramma dat gebaseerd is op 12 concrete stappen, waarbij ook zelfhulp een grote rol speelt. Zes maanden is ze in behandeling. Ze komt drie keer in de week op locatie bij Terwille om te werken aan haar herstel. “Mama is naar de alcoholschool. Zo hebben we het uitgelegd aan onze kinderen”, vertelt Nastassia. “De groep was heel goed voor mij. We leerden van elkaar en hielp elkaar. Vooral van de rollenspellen heb ik veel geleerd. Ik heb geleerd om keuzes te maken die goed voor mij zijn, om mijn grenzen duidelijker aan te geven. En ik heb zoveel gehuild …”
Naar alle meetings
Onderdeel van de Minnesotabehandeling is dat Nastassia ook deelneemt aan zelfhulpgroepen met mensen die ook te maken hebben gehad met verslaving. Ze vertelt: “Ik heb eerst een hele week alle meetings bezocht die er bij mij in de buurt zijn: de AA (anonieme alcoholisten), NA (narcotics anonymous), CA (cocaïne anonymous), een speciale vrouwenmeeting op de zondagavond … Zo was ik overal bekend en hoefde ik nergens meer een nieuw gezicht te zijn.” De meetings zijn belangrijk voor Nastassia: “Ik heb het nodig om te praten. Tijdens de behandeling leerde ik mijn triggers te herkennen en om in te zien dat je niet zomaar terugvalt. Daar gaan dingen aan vooraf. Daar kan ik op de meetings met mensen over praten. We begrijpen elkaar.”
In de doofpot
Openheid is voor Nastassia niet zo vanzelfsprekend. Ze vertelt: “Bij ons in de cultuur stoppen we het liefst alles in de doofpot. Toch ben ik ben blij dat ik ook naar familie toe open ben geweest. Niemand heeft me veroordeeld.” Maar de feestcultuur blijft wel lastig. “Vaak bereid ik een feest van te voren voor,”vertelt Nastassia, “zodat ik niet terugval. Of ik zoek op de moeilijke ogenblikken mijn man of een ander familielid op, zodat ik even kan zeggen dat ik het moeilijk heb en dat ik er van baal dat ik niet kan drinken. Ik wil meedoen, maar ook weer niet. Ik mag nu dan clean zijn, en weten hoe het zit, het is nog steeds heel moeilijk.”
Nooit opgegeven
Ook al moet ze blijven vechten, het gaat wel goed met Nastassia: “Ik ben weer gaan werken, ik ben 7 kilo afgevallen. En ik geniet gelukkig weer van mijn kinderen, ze hebben echt hun mama weer terug. Samen met mijn man voer ik relatiegesprekken. Ik ben hem een tijd vergeten, maar nu heb ik weer ruimte. De verslaving heeft veel impact op ons gehad. Maar hij heeft mij nooit opgegeven.”
Altijd alert
“Ik vind het soms zo dom van mezelf dat ik in verslaving ben geweest …”, blikt Nastassia terug. “Ik heb alles op het spel gezet. Ook al ben ik nu clean, de verslaving blijft. Het zit in mijn hoofd en Ik zal altijd alert moeten blijven om niet meer te beginnen met mijn eerste glas. Maar gelukkig heb ik veel om voor te vechten!”
